Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2014

Μανώλης Πομώνης - Μη συμμετοχή στις διαδικασίες της αξιολόγησης

Αν είχα πειστεί ότι αυτού του τύπου η αξιολόγηση θα οδηγήσει σε καλύτερη εκπαίδευση, θα συμμετείχα. Έχω πειστεί όμως ακριβώς για το αντίθετο. Ότι δηλαδή πίσω από όλα το ζητούμενο δεν είναι η αύξηση της ποιότητας στην εκπαίδευση, αλλά η μείωση των δαπανών στην παρεχόμενη εκπαίδευση. Κι αυτό είναι ξεκάθαρο στα μάτια μου, γιατί δεν διακρίνω τον ίδιο ζήλο στην αξιολόγηση συνολικά της εκπαιδευτικής δομής .

Στα σχολεία το κυρίαρχο που βλέπει κανείς τα τελευταία χρόνια είναι η απογοήτευση των εκπαιδευτικών. Εξαγγελίες: Νέο σχολείο, Πρώτα ο μαθητής, Ψηφιακό σχολείο, Κοινωνικό σχολείο… είναι λόγια και μόνο λόγια. Γνωρίζουμε ότι οι bottom up αλλαγές και παρεμβάσεις, αυτές δηλαδή που γίνονται από εσωτερική και πραγματική ανάγκη των εκπαιδευτικών, που τις θέλουν οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί και όχι οι top down αλλαγές είναι αυτές που χαρακτηρίζουν κι έχουν μεγαλύτερη σημασία για τον χώρο. 

Ποιος ο στόχος αλήθεια της αξιολόγησής μου; Καθόλου προφανής η απάντηση, ακόμα και γι΄ αυτόν που είναι έξω από τον χώρο της εκπαίδευσης.

Γιατί η αξιολόγησή μου να γίνει με αυτόν τον …εξ αποστάσεως τρόπο;

Δεν θέλω να συμπληρώνω πλατφόρμες τέτοιου τύπου με ό,τι κείμενα επιλέξω εγώ, μόνο και μόνο για να τις …γεμίσω κι εγώ με δικά μου λόγια και απλά να είμαστε όλοι ικανοποιημένοι με …γεμάτες πλατφόρμες και …πορτφόλια και πολύ καλό ή εξαιρετικό βαθμό. Αισθάνομαι ότι έχω αξιολογηθεί και αξιολογούμαι καθημερινά από τους προϊσταμένους μου, τους συναδέλφους μου (που 100 από αυτούς είχα την τύχη και τη χαρά να τους επιμορφώσω τα τελευταία χρόνια στο έργο «Επιμόρφωση των Εκπαιδευτικών για την Αξιοποίηση και Εφαρμογή των ΤΠΕ στη Διδακτική Πράξη») τους γονείς των μαθητών, κυρίως όμως από τα εκατοντάδες παιδιά, που βλέπω τον βαθμό που μου βάζουν στα μάτια τους. Στ΄ αλήθεια αισθάνομαι γεμάτος. Το επάγγελμά μου μου έδωσε την ικανοποίηση της καθημερινής και πραγματικής αξιολόγησης. 

Το ποίημα του Καβάφη «Che fece... il grand rifiuto» ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωση, αλλά και στις μέρες μας γενικά: 

Σὲ μερικοὺς ἀνθρώπους ἔρχεται μιὰ μέρα
ποῦ πρέπει τὸ μεγάλο Ναὶ ἢ τὸ μεγάλο τὸ Ὄχι
νὰ ποῦνε. Φανερώνεται ἀμέσως ὅποιος τόχει
ἕτοιμο μέσα του τὸ Ναί, καὶ λέγοντας τὸ πέρα


πηγαίνει στὴν τιμὴ καὶ στὴν πεποίθησί του.
Ὁ ἀρνηθεὶς δὲν μετανοιώνει. Ἂν ρωτιοῦνταν πάλι,
ὄχι θὰ ξαναέλεγε. Κι ὅμως τὸν καταβάλλει
ἐκεῖνο τ’ ὄχι — τὸ σωστὸ — εἰς ὅλην τὴν ζωή του.



Πομώνης – Μαρμαράς Εμμανουήλ, διευθυντής του Δ.Σ. Σαγεΐκων Αχαΐας